اثر سطوح بیوچار کودگاوی بر تغییرات زمانی پایداری خاکدانه ها در خاک های آهکی با بافت متفاوت

از آنجا که ایران از لحاظ جغرافیایی جزء مناطق خشک و نیمه خشک طبقه بندی میشود و بهدلیل کمبود مواد آلی در این خاکها، ضروری است برای اصلاح آنها از مواد آلی استفاده شود. بیوچار یکی از مواد آلی است که سبب بهبود ویژگیهای خاک میشود. در این پژوهش اثر سطوح مختلف (صفر، ۱/۵ و ۳ درصد وزنی) بیوچار کود گاوی بر شاخص پایداری خاکدانه ها (میانگین وزنی قطر خاکدانه ها با استفاده از روش الک تر) در دو خاک آهکی با بافت متفاوت (لوم شنی و لوم رسی) و سه زمان ۴۰، ۸۰ و ۱۲۰ روز پس از شروع آزمایش (افزودن بیوچار) بررسی شد. کاربرد سطوح ۱/۵ و ۳ درصد بیوچار در خاک لوم شنی میزان پایداری خاکدانه ها را افزایش داد و گذشت زمان در این خاک سبب کاهش معنیدار شاخص پایداری خاکدانه ها شد. حال آنکه در خاک لومرسی پایداری خاکدانه ها با کاربرد ۱/۵ درصد بیوچار افزایش اما با کاربرد ۳ درصد بیوچار کاهش یافت و گذشت زمان در این خاک نیز سبب کاهش معنیدار شاخص پایداری خاکدانه ها شد.

کلیدواژه ها:

زغال زیستی ، میانگین وزنی قطر خاکدانه ها ، خاک لوم رسی ، خاک لوم شنی.