سیر تکاملی فرود بیضهای، اختلافات گونه ای و سازوکار مولکولی

فرود بیضه ها در غالب پستانداران در دو مرحله اصلی رخ میدهد که تحت کنترل فرآیندهای هورمونی و آناتومیکی مختلف است. تکوین مهاجرت بیضهای نشان میدهد که فرآیندهای پایهای در انسان و حیوانات به استثنای اختلافات جزئی در زمان و آناتومی بویژه محل کیسه بیضه و زائده واژینال مشابه است. گوبرناکولوم تحت تحریک پپتید شبه انسولینی ۳ بزرگ میشود تا بیضه را در محلی نزدیک کشاله ران در طی مرحله عبور شکمی انتقال دهد. همزمان، تستوسترون باعث نرینه کردن عصب ژنیتوفمورال میگردد. رشد آستر صفاقی به داخل گوبرناکولوم تشکیل زائده واژینال را میدهد و عضله کریمستر در حاشیه گوبرناکولوم تکامل مییابد. وقوع نهان بیضگی در انسان شایعتر از گاو و گوسفند (کمتر از یک درصد) است. باقی ماندن بیضه ها در حفره شکمی در گربه، سگ و اسب شایعتر است. باقی ماندن در کانال مغابنی در خرگوش، اسب و گاهی سگ و گربه متداول است. باقی ماندن در زیر جلد در گاو دیده میشود اما در انسان متداولترین شکل نهانبیضگی است. در این مقاله مروری سعی بر آن است تا به اختلافات گونه ای مهاجرت بیضه ها با در نظر گرفتن سازوکارهای آناتومیکی و هورمونی در راستای فهم بهتر علل نهان بیضگی در انسان پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

فرود بیضه ها ، نهان بیضگی ، اختلافات گونه ای.