تبیین مفهوم عرف از منظر فقه امامیه

عرف در لغت به معنی "آنچه که در میان مردم معمول و متداول است" می باشد و مفهومیست ژرف و عمیق که از دیرباز و قبل از پیدایش دین مبین اسلام به مثابه چراغی روشن با رویکردی واقع بینانه که نگاه ویژه ای به وجدان جمعی دارد، در بین مردم به عنوان مظهر حقوق جوامع رواج داشته است. همانطور که در کلام الهی (اعراف، ۱۹۹"خذ العفو وامر بالعرف واعرض عن الجاهلین"پیداست، اسلام و فقه امامیه نیز با نگرش توجه به وجدان عمومی جامعه، توجه ویژه ای به عرف داشته است.مطالعه حاضر با هدف بحث پیرامون معنا و مفهوم عرف در منظر صاحبنظران و فقهای فقه امامیه صورت گرفته است که ابتدا تلاش دارد به نقش کلیدی عرف در تببین احکام و قوانین اسلام اشاره ای داشته باشد و سپس با تببین انواع عرف، روشن سازد که کدام یک از انواع عرف می تواند در استنباط احکام شرعی از کاشفیت مقبولی برخوردار باشد.

کلیدواژه ها:

عرف ، فقه ، امامیه