اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر نگرشهای ناکارآمد و شفقت به خود بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری عصب شناسی مزمن است که با ناتوانایی های روانشناختی و اجتماعی قابل ملاحظه ای همراه است. تاریخ روان شناسی سرشار از مفاهیمی است که در پی ارتقاء و بهبود روشهای درمانی و سلامت روان هستند. از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر نگرشهای ناکارآمدو شفقت به خود بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس در استان اصفهان، انجام گرفت.طرح پژوهش حاضر از نوع مطالعه ی نیمه تجربی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل و با گزینش تصادفی بود.جامعه ی آماری پژوهش حاضر، کلیه بیماران انجمن ام اس شهرستان نجف آباد بودند که از این میان ۳۰ بیمار با روش نمونه گیری هدفمند با ملاکهای ورود و خروج انتخاب شدند و به طور تصادفی و برابر به گروه آزمایش یا کنترل تخصیص یافتند. آزمودنیها به پرسشنامه نگرشهای ناکار آمد- تجدید نظر شده (۲۶- DAS) وایزمن و بک (۱۹۷۸) و مقیاس شفقت به خود نف (۲۰۰۳)، به عنوان پیش آزمون و سپس پس آزمون پاسخ دادند. سپس، گروه آزمایش ۸ جلسه ی ۶۰ دقیقه ای آموزش رویکرد درمانی مبتنی بر شفقت بر اساس الگوی گیلبرت (۲۰۰۹) را دریافت کردند در حالی که گروه کنترل هیچ آموزشی را دریافت نکرد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، تجزیه و تحلیل شدند. نتایج بیانگر این بود که رویکرد درمانی مبتنی بر شفقت بر کاهش نگرشهای ناکار آمد و افزایش شفقت به خود در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس به طور معناداری موثر بوده است.p<۰/۰۱بر اساس نتایج پژوهش حاضر، می توان گفت که ، رویکرد درمانی مبتنی بر شفقت می تواند به عنوان یک گزینه مداخله ای موثر برای کمک به بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس، جهت کاهش نگرشهای ناکار آمد و ایجاد ذهن شفقت ورز آنان، مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر شفقت ، نگرشهای ناکار آمد ، شفقت به خود ، مولتیپل اسکلروزیس