بررسی کارایی روش تبرید تدریجی و بهینه سازی تکاملی سازه ها در بیشینه سازی سفتی سازه های دو بعدی

هدف از این پژوهش بهینه سازی سازه های دو بعدی با روش بهینه سازی تبرید تدریجی و بررسی معایب و مزایای آن نسبت به روش بهینه سازی تکاملی سازه ها است. سه مثال در این پژوهش مطرح شده که عبارت اند از صفحه مربعی، صفحه مستطیل شکل و تیر با تکیه گاه ساده معروف به ام ب ب. این مثال ها با حالت های مختلف بارگذاری و با در نظر گرفتن تعداد المان های متفاوت در ضخامت حل شده اند. برای داشتن یک طرح بهینه عملی، در هر دو روش از به وجود آمدن شکل شطرنجی در فرایند طراحی بهینه جلوگیری شده است. در مسئله صفحه مربعی در بهترین حالت جواب تبرید تدریجی حدود ۷% هتر از جواب بهینه سازی تکاملی سازه ها است. در صفحه مستطیل شکل، جواب تبرید تدریجی حدود ۴% بهتر از جواب بهینه سازی تکاملی سازه ها می باشد. در تیر با تکیه گاه ساده ام ب ب هر چند جواب حاصل از روش بهینه سازی تکاملی سازه ها حدود ۳% بهتر از جواب حاصل از روش تبرید تدریجی است ولی ساختار شکل بهینه هر دو روش بسیار شبیه است. این شباهت در تمامی مثال ها به طور قابل ملاحظه ای دیده می شود. در مجموع می توان نتیجه گرفت که روش تبرید تدریجی یک روش توانمند برای بهینه سازی سازه های دو بعدی است.

کلیدواژه ها:

روش تبرید تدریجی ، بهینه سازی تکاملی سازه ها ، سازه های دو بعدی ، سفتی