بررسی وضعیت فرسودگی زناشویی در زنان باردار و عوامل فردی و مامایی مرتبط با آن
نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
تاریخ نمایه سازی: 24 آبان 1400
چکیده مقاله:
فرسودگی زناشویی زنان باردار (۰/۷۹)۲/۶۳ و در بعد جسمی(۰/۷۱)۲/۲۸، روانی(۰/۸۴)۲/۵۱ و عاطفی (۰/۸۸)۲/۴۲ بود. نتایج مطالعه نشان داد به ترتیب درجه فرسودگی زناشویی در زنان باردار خیلی کم(۲۱.۵%)، کم(۴۵%)، متوسط (%۲۴.۹)، زیاد(%۷.۳)، خیلی زیاد (۰.۴%) است. همچنین متغیرهایی مانند تحصیلات همسر، تعداد بارداری، سال ازدواج، تعداد فرزندان و تعداد فرزندان پسر با فرسودگی زناشویی ارتباط معنی داری داشتند (P<۰.۰۵). درحالی که سایر متغیرهای بررسی شده از قبیل سن، سن همسر، وضعیت اشتغال، شغل همسر، میزان تحصیلات، میزان تحصیلات همسر، میزان در آمد، تعداد فرزند دختر، جنسیت فرزندی که باردار هستید، بارداری برنامه ریزی شده، سابقه سقط، هفته بارداری و شرکت در کلاس های آمادگی برای زایمان بر فرسودگی زناشویی بی تاثیر بودند(P<۰.۰۵).نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که بیش از نیمی از زنان باردار در معرض خطر فرسودگی زناشویی قرار داشتند و یا فرسوده بودند بنابراین با توجه به اثرات سوء این امر بر بنیان خانواده، رسیدگی به این مشکل مغفول مانده و عوامل مرتبط با آن در مراقبت های دوران بارداری، سیاست گذاری و انجام مداخلات اثر بخش، همچنین طرح ریزی راهکارهایی با توجه به نقش حمایتی همسر، حتی تحصیلات وی در این زمینه به منظور کاهش فرسودگی زناشویی ضروری به نظر می رسد. در نهایت با توجه به محدودیت مطالعه، پیشنهاد می گردد فرسودگی قبل از بارداری و بعد از زایمان نیز بررسی شود تا دید بهتری به این موضوع فراهم شود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
دانشجو کارشناسی ارشد آموزش بهداشت و ارتقای سلامت،کمیته تحقیقات دانشجویی،دانشکده بهداشت،دانشگاه علوم پزشکی مشهد
دانشجو کارشناسی ارشد پرستاری داخلی جراحی،کمیته تحقیقات دانشجویی،دانشکده پرستاری و مامایی،دانشگاه علوم پزشکی گناباد
دانشیار گروه آموزش بهداشت و ارتقای سلامت، مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی موثر بر سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی مشهد.
استاد گروه آمار و اپیدمیولوژی، مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی موثر بر سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی مشهد.
استادیار گروه آموزش بهداشت و ارتقای سلامت، مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی موثر بر سلامت، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی مشهد