مبانی نظری طراحی ساختمان بلند مرتبه مسکونی با رویکرد باغ سازی عمودی در چابهار

امروزه بلندمرتبه سازی و افزایش ارتفاع بناها روندرو به رشدی در نقاط مختلف جهان به خصوص کشورهای بهره مند از تکنولوژیهای مدرن،دارد.افزایش جمعیت،نیاز به اسکان بیشتر مردم،ضرورت استفاده بیشتر از زمین در مراکز پر تراکم و تقاضای مردم برای سکونت یا کار در مرکز شهرها،ساخت بناهای بلندمرتبه را به عنوان یک ضرورت در جهان مطرح کرده است.در کنار بلندمرتبه سازی،مسئله طراحی پایدار،از مسائل بسیار مهمی است که در زمینه معماری و طراحی ساختمان ها با توجه به اصول توسعه پایدار مطرح میشود.این اصول از یک سو به بهره برداری مناسب از منابع و انرژیهای تجدید ناپذیر مانند: سوختهای فسیلی،در جهت کاهش مصرف انرژی و از سوی دیگر به کنترل وبکارگیری هر چه بهتر منابع طبیعی به عنوان ذخایر تجدید ناپذیر و ماندگار همانند نور خورشید میپردازد.با گسترش نگرانیها نسبت به تغییرات نامطلوب آب وهوایی زمین و محیط زندگی انسانها،انگیزه برای کاربرد سیستمهای سبزعمودی نیز به عنوان راه حلی مناسب جهت جبران گوشه ای از خسارتهای زیست محیطی و بازگشت به همسازی با طبیعت بیشتر میشود.تکنولوژی امروز به طراحان اجازه میدهد که از پوشش گیاه ی سبز به عنوان مصالحی در طراحی پوسته ساختمان استفاده کنند هدف از کاربرد سیستمهای سبز عمودی ایجاد خرده اقلیمهایی جهت کاهش مشکلات زیست محیطی زندگی شهری امروز و خلق فضای مطلوبتر برای زندگی است.در این نوشتار با مرور متون و استفاده از اسناد در بستر مطالعات کتابخانه ای با رویکردی کیفی و شیوه مطالعه توصیفی تحلیلی سعی در دستیابی به مفهوم توسعه پایدار و بلندمرتبه سازی شده است.در این پژوهش با بیان مکاتب، نظریات و بلندمرتبهسازی،عوامل موثر بر طراحی برجهای بلندمرتبه بررسی و تحلیل شد.در نهایت در این پژوهش پیشنهادهایی در جهت افزایش اثرات مثبت بلندمرتبه سازی برمبنای توسعه پایدار ارائه شد که طراحان و کاربران باید در مراحل مختلف طراحی به آن موارد توجه نمایند.

کلیدواژه ها:

ساختمان بلند مرتبه ، باغ سازی عمودی ، چابهار ، برج مسکونی ، توسعه پایدار.