آسیب شناسی اجتماعی شهرداریها از سکونتگاههای غیررسمی از منظر توسعه پایدار

امروزه یکی از بارزترین نمودهای رشد سریع شهرنشینی، شکل گیری سکونتگاه های غیررسمی در بسیاری از کشورهای درحال توسعه و از جمله ایران است که به نمادی از فقر شهری بدل شده است. روشن است که پدیده اسکان غیررسمی یکی از مهم ترین مشکلات شهرهای بزرگ و تا اندازه ای شهرهای کوچک در حال حاضر ایران است. افزایش مهاجران به شهرهای بزرگ جهت دستیابی به شغل و وضعیت بهتر اقتصادی و به دلیل عدم توانایی اسکان در بخش های رسمی شهری به قسمت های حاشیه ای شهرها و سکونتگاه های غیررسمی متوسل می شوند. در این قسمت از شهرها زیرساخت های لازم شهری فراهم نبوده و ساکنان این مناطق از کیفیت زندگی مطلوبی برخوردار نیستند. با توجه به ماهیت پژوهشی تحقیق، از مطالعه کتابخانه ای و بررسی اسناد و منابع موجود استفاده شده است. و هدف اصلی پژوهش حاضر آسیب شناسی اجتماعی شهرداریها از سکونتگاههای غیررسمی از منظر توسعه پایدار با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد آسیبهای اجتماعی در این سکونتگاهها پدیده هایی واقعی، متغیر، قانونمند و قابل کنترل و پیش گیری اند. که کنترل پذیری آسیبهای اجتماعی شناخت علمی آنها را در هر جامعه ای برای پاسخ به پرسشهای نظری و عملی و کاربردی از ایده ها و یافته های علمی تولید شده در برنامه ریزی های کوتاه و بلند مدت برای مقابله صحیح با آسی بهای اجتماعی، درمان یا پیشگیری از گسترش و پیدایش آنها را ضروری و پر اهمیت می سازد. توانمندسازی در راستای قادرسازی اهالی برای عرضه واحدهای مسکونی جدید در کنار بهبود کمی و کیفی واحدهای موجود؛ و راهبرد ارتقای سکونت با هدف ساماندهی محیط سکونت آنها می تواند بخش عمده مشکلات موجود را برطرف نماید.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، آسیب های اجتماعی ، سکونتگاههای غیررسمی