از سرشک تا پارگیناطوار حضور آب در شهر به روایت متون نثر فارسی

آب، به ویژه در دیاری کم آب چون ایران زمین، جایگاهی مهم در تکوین و بقا و در صورت و حیات شهرها داشته است؛ اما در شناخت شان آب در شهر ایرانی نمیتوان به همین محدودیت آب وهوایی بسنده کرد. آنچه جایگاه آب در شهر ایرانی را پدید آورده است مجموع های از عوامل است در دامنه ای از خیال و ذهنیت ایرانیان تا عوامل مادی و جغرافیایی. جایگاه آب در شهر ایرانی مجموعه ای است از ذهن و عین؛ و لازمه شناخت نسبت میان آب و شهر ایرانی شناخت این پدیده در همه مراتب است، از خیال تا واقعیت. برخی از ویژگیهای این مجموعه در مظاهر فرهنگ ایرانی به ظهور رسیده است. از جمله این مظاهر متون فارسی است. در این مقاله، مراتب گوناگون حضور آب در شهر و نسبت آن دو در متون مهم نثر فارسی سده های نخست اسلامی معرفی و بررسی میشود.

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ، معماری تاریخی ، معماری قدیمی ، معماری بومی ، معماری باهویت ، معماری اصیل ، معماری خودی ، معماری بامعنی