ایدئولوژی، فناوری، و معماری؛ از شکل سازه تا فرم معماری در گذر از روم باستان به ایتالیای عصر رنسانس و باروک

رشد روزافزون فناوری همه ارکان زندگی بشر را دستخوش تحول کرده است و در این میان معماری نیز، تحت لوای دستیابی به پایداری، تجربیات فناورانه جدیدی را کسب می کند. گرچه برخی تئوری­های نوظهور در حوزه طراحی در ایجاد پشتوانه فکری لازم برای چنین تجربیاتی تلاش کرده­اند، با این حال پاسخ گو بودن آثار معماری حاصل از چنین روش هایی، به ویژه در حوزه­های فرامادی زندگی آدمی، محل بحث است. از این رو، در این تحقیق به راستی آزمایی دو نمونه از جدیدترین این تئوری­ها پرداخته می شود، در این نمونه ها بر استقلال فرم معماری از فرهنگ­های محلی و یا گسست ذاتی میان فرم و عملکرد در معماری تاکید می شود. در بخش اول مقاله با معرفی این نظریات، پیدایش آن ها به مثابه نتایجی از گسست میان معماری و مهندسی، ریشه­یابی و بر فواید واکاوی ریشه­های تاریخی ارتباط میان فناوری و معماری تاکید می گردد. در بخش دوم مقاله صحت نظریات تک­بعدگرایانه­ اخیر و نتایج حاصل از اعمال آن ها ارزیابی می شود. بدین منظور با روش تحقیق تفسیری  تاریخی و با مطالعه سیر تحول معماری مذهبی راه یافته در مرزهای امروزین کشور ایتالیا، در سه بازه زمانی روم باستان، رنسانس، و سپس باروک چگونگی ارتباط میان ارکان فکری جامعه و فناوری ساخت برای تولید فرم تحلیل و کارکرد آثار معماری در محیط طبیعی و در دل جریانات اجتماعی ارزیابی می شود. در این تحقیق برهم­کنش سازنده میان فناوری ساخت و ایدئولوژی را در خلق معماری نمایش داده و این گونه بر کاستی های نهان در نظریات فناورانه معاصر در حوزه طراحی تاکید می شود. 

کلیدواژه ها:

فرم معماری ، فناوری ساخت ، ایدئولوژی