بررسی ویژگی های سبکی درسخن « غیاث»

درسخن اثری منثور است آمیخته به نظم که در قرن هشتم هجری به وسیله ی غیاث الدین بحرآبادی حمویی به تقلید از گلستان سعدی نگارش شده است. این اثر، بین سال های ۷۳۹تا ۷۵۰ ه . ق، یعنی هشتادوسه تا نودوچهار سال پس از نگارش گلستان سعدی، و به همان سبک، نوشته شده است. می توان این اثر را پس از نزهه الارواح امیری حسینی در ۷۱۱ق. ، روضه­خلد ۷۳۳ ق و نگارستان جوینی که در ۷۳۵ق نگاشته شده، چهارمین اثر نوشته شده به تقلید از گلستان از لحاظ تاریخی دانست. اگرچه کتاب، توان برابری با کلام فاخر سعدی را ندارد، اما اثری پخته، سنجیده، زیبا، ساده و مفید است. این مقاله بر آن است که ضمن معرفی کوتاه نویسنده و اثرش، ویژگی­های سبکی کتاب درسخن غیاث را بررسی کند. نخست، به نویسنده­ی آن یعنی «ابوالفتوح غیاث حمویی»، متخلص به «غیاث» و کتابش درسخن پرداخته و اطلاعاتی را به دست داده است. در ادامه مقاله، ویژگی­های سبکی «درسخن» غیاث، مورد بررسی قرار گرفته است. از آنجا که متن کتاب عرفانی، اخلاقی و تعلیمی است، به شیوه ای ساده و روان نوشته شده، گاهی با سجع و موازنه و صنایع لفظی و محسوس آراسته گردیده و ندرتا واژگانی دشوار و ناشناخته در آن به کار رفته است.

کلیدواژه ها:

غیاث الدین بحرآبادی ، درسخن ، ویژگی های سبکی ، پیروی گلستان ، قرن هشتم