حق ملاقات کودک با والدین و خویشاوندان (مطالعه در فقه امامیه، حقوق انگلستان و کنوانسیون حقوق کودک)

کودکان در زمرهای اصلی ترین عناصر بنیان خانواده به شمار می آیند و هر مشکلی که متوجه والدین شود از قبیل انحلالخانواده یا ... بیشترین آسیب را در وهله نخست متوجه و متحمل فرزندان می نماید، به همین جهت قانونگذاران درنظامات حقوقی به این مهم توجه خاص مبذول نموده اند و تمهیداتی برای آن اندیشیده اند. مقنن برای پدر و مادر که بههر جهتی جدا زندگی می کنند برای تضمین بودن با کودک خود دو نهاد ملاقات و حضانت را طراحی نموده است. دررابطه با ملاقات باید گفت در شریعت اسلام اگر والدین طفل جدای از یکدیگر زندگی کنند، والد غیر حاضن حق ملاقاتبا کودک را دارد و به هیچ روی نمی توان وی را از این حق منع نمود و اصلیترین ادله مثبت این امر، قواعدی فقهینظیر لاضرر و لاحرج است، که از حیث کبروی بر این صغری (ملاقات فرزند) دلالت تامه دارند. از نظر حقوقی از ماده ۱۱۷۴ ق.م مستفاد می شود که والدی که طفل تحت حضانت او نیست، حق ملاقات کودک خود را دارد و اگر ملاقات بهنفع طفل نباشد دادگاه می تواند فواصل و اوقات ملاقات را افزایش دهد یا اگر تشخیص دهد ملاقات در حضور ثلاثی انجامشود. همچنین اگر در رابطه با جزئیات مکان و زمان ملاقات توافق طرفینی صورت نگیرد در این فرض نیز دادگاه ابرازنظر می کند. نهاد ملاقات همسو با مقررات دیگر کشورها و کنوانسیون بین الملی کودک، در حقوق ایران پذیرفته شدهاست تا جای که حتی انحطاط اخلاقی والدین هم مانع از اجرای این حق نمی شود.

کلیدواژه ها:

حق ، ملاقات ، والدین و اقرباء ، طلاق ، حضانت