عوامل و مولفه های تاثیرگذار بر افزایش تعلق مکانی و ماندگاری جوانان در محیط های روستایی (مطالعه موردی: دهستان فضل شهرستان نیشابور)

مهاجرت جوانان روستایی می­تواند زمینه­ساز بحران­های اقتصادی، اجتماعی، اکولوژیکی و فرهنگی متعددی در مقصد و مبداهای مهاجرت باشد. یکی از راه­های کاهش مهاجرت جوانان، افزایش رضایت­مندی آنان از زندگی می­باشد. بر این اساس پژوهش حاضر، با هدف بررسی عوامل تاثیرگذار بر ماندگاری و تعلق مکانی جوانان در روستا انجام شد. برای رسیدن به هدف پژوهش از روش­شناسی تحلیلی- تبیینی از طریق شیوه مطالعه اسنادی و پیمایشی(پرسشنامه محقق ساخته) استفاده شد. جامعه نمونه پژوهش را ۱۲۷ نفر از خانوارهای روستایی(با محوریت جوانان هر خانواده) دهستان فضل شهرستان نیشابور تشکیل داده­اند که از طریق روش کوکران(با خطای ۱/۰) به دست آمده است. برای جمع­آوری داده­ها از روش نمونه­گیری تصادفی طبقه­ای با ابزار پرسشنامه بر اساس شاخص­ها و مولفه­های ابعاد ۴ گانه استفاده شد. پایایی ابزار اندازه­گیری با محاسبه ضریب آلفای کرونباخ (۹۴۴/۰)، تایید شد. یافته­های این پژوهش با استفاده از آزمون Tحاکی از آن است که تمامی مولفه­ها و شاخص­های مورد بررسی در سطح آلفا ۰۵/۰ معنادار بودند. بیش­ترین میانگین نیز مربوط به مولفه اقتصادی با شاخص­های اشتغال روستایی و هزینه­های زندگی می­باشد. از طرفی دیگر نتایج رگرسیون نیز موید این مطلب است که  مولفه اقتصادی بیش­ترین اثر را در ایجاد حس تعلق مکانی و ماندگاری جوانان روستایی داشته و روستای ادگ با توجه به مدل کوپراس  بالاترین سطح را جهت ایجاد حس تعلق مکانی و ماندگاری جوانان داراست.

کلیدواژه ها:

مهاجرت ، تعلق مکانی ، ماندگاری جوانان ، دهستان فضل نیشابور