ممنوعیت ها و محدودیت های حاکم بر تبلیغ در فضای مجازی در چارچوب حقوق مصرف

چکیدهتبلیغات الکترونیکی یکی از مراحل بازاریابی در فضای مجازی است. ماهیت فرامرزی تجارت الکترونیکی سبب تغییرات گستردهای در زمینههای مختلف از جمله تبلیغات شده است. تبلیغات در فضای مجازی این قابلیت را دارد،که منشا سوءاستفاده تبلیغکنندگان شود. به این ترتیب که کالاها یا خدماتی را تبلیغ کنند که برای سلامتی مصرفکننده مضر باشد. ممکن است این تبلیغات در برگیرنده اطلاعاتی خلاف واقع بوده که سبب گمراهی مصرفکننده شود یا اطلاعات ارائه شده در خصوص ویژگی های محصول، از شفافیت کافی برخوردار نباشد. به علاوه برخی رویههای تبلیغاتی به نقض حریم خصوصی مصرفکننده میانجامد. همسو با تغییرات ایجاد شده ناشی از فناوری اطلاعات و ارتباطات[۱] و به منظور حمایت از مصرفکننده سایبری، حاکمیت قواعد و اصول ویژه ای در حوزه تبلیغات الکترونیکی ضروری است. قواعد حقوقی در حوزه تبلیغات الکترونیکی به دو دسته تقسیم میشود. دسته اول، قواعدی است که منبع آن عرف خاص حرفه ای است و دسته دوم قواعد مبتنی بر مصوبات دولت ها است. مطالعه قواعد مذکور در پرتو قانون تجارت الکترونیکی ایران،[۲] با عنایت به دستورالعملهای اتحادیه اروپا[۳] و قواعد راهنما و رویه های حرفهای اتاق بازرگانی بینالمللی[۴] موضوع این نوشتار است.[۱]. Information Communication Technology (ICT)..[۲] قانون تجارت الکترونیکی ایران مصوب ۱۷/۱۰/۱۳۸۲ مجلس شورای اسلامی است..[۳] دستورالعمل  (Directive)از جمله مصوبات ارکان قانون گذاری اتحادیه اروپا یعنی شورای وزیران و پارلمان اروپایی است. جهت معرفی این دستورالعمل ها از دو عدد و یک علامت اختصاری استفاده می شود. عدد اول از سمت چپ سال تصویب و عدد بعد از ممیز، شماره خود دستورالعمل است.[۴]. International Chamber of Commerce (ICC).