شناسایی حقوقی اقلیت های درون گروه های اقلیت در اندیشه های آیلیت شاشار

اگر مهمترین فاعل شناسایی حقوقی گروه های اقلیت را در جامعه سیاسی همانا دولت مرکزی فرض کنیم و گروه های اقلیت را موضوع مطالعات چندفرهنگ گرایی از منظر حقوقی بدانیم، ممکن است از دیگر بازیگران عرصه ی چندفرهنگ گرایی که حامل هویت های چندگانه ی فرهنگی و دارای مطالبات متنوع حقوقی هستند، غافل شویم. آیلیت شاشار با بیان نظریه ای در خصوص بایسته های درونی شناسایی گروه های اقلیت، در مقام آن است که از هویت های چند گانه ی گروه های درون گروه های اقلیت در برابر رهبران گروه محافظت کند. لذا محافظت های بیرونی گروه های اقلیت اگر در مسیر شناسایی حقوقی، هویت های افراد درون این گروه ها را نادیده بگیرد، چیزی جز شناسایی ناقص حقوقی هویت های فرهنگی نتیجه نمی دهد که در نهایت به بازتولید و تقویت ساختارهای هویتی غیر دموکراتیک درون این گروه ها منجر می شود. نظریه ی شاشار در پی آن است که شناسایی همزمان هویت های فرهنگی را از جانب فاعلین متنوع شناسایی حقوقی مطالبه کند . در این پژوهش با بهره گیری از روش توصیفی-تحلیلی به صورت کتابخانه ای بدنبال پاسخگویی به این پرسش هستیم که آیا شناسایی حقوقی گروه های درون اقلیت می تواند مولفه ای برای شناسایی خود گروه های اقلیت باشد که ظاهرا نه تنها پاسخ مثبت است بلکه یکی از بایسته های شناسایی حقوقی اقلیت ها به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

شناسایی حقوقی ، گروه های اقلیت ، اقلیت های درون اقلیت ، نظریه ی تقاطع گرا ، آیلیت شاشار