ممنوعیت مطلق شکنجه: چشم اندازی اسلامی

در نظام بین المللی حقوق بشر ممنوعیت شکنجه، مطلق و استثناناپذیر است. حرمت شکنجه از بدیهیات فقه اسلامی است؛ با این حال برخی برآنند که این حکم در فرض تزاحم با امر اهم، محکوم دلیل امر اهم می شود و بنا بر این شکنجه در شرایط خاصی جایز می شود. در سطح بین المللی نیز برخی دولت ها به بهانه مبارزه با تروریسم برای توجیه نظری شکنجه در شرایط خاص کوشیده اند. این مقاله با تکیه بر استثناناپذیری ادله ای مانند اصل کرامت انسان، قاعده احترام، اطلاق ادله ممنوعیت تنبیه، آزار و شکنجه دیگری، اصل برائت و بی اعتباری مطلق اقرار ناشی از شکنجه کوشیده است برای اثبات ممنوعیت مطلق شکنجه استدلال کند. مقاله همچنین ادله نظریه تجویز محدود شکنجه را بررسی و نقد نموده و آن ها را کافی ندانسته است. در نظام بین المللی حقوق بشر ممنوعیت شکنجه، مطلق و استثناناپذیر است. حرمت شکنجه از بدیهیات فقه اسلامی است؛ با این حال برخی برآنند که این حکم در فرض تزاحم با امر اهم، محکوم دلیل امر اهم می شود و بنا بر این شکنجه در شرایط خاصی جایز می شود.

کلیدواژه ها:

فقه ، شکنجه ، کرامت انسان ، اقرار اجباری