هویت در معماری نماهای شهری

احساس بی هویتی و نابسامانی های شهری، مبحثی است که در سال های اخیر مطرح شده است.ساخت وسازهای سی، چهل سال اخیر به تدریج جای تعدادی از ساختمان های فرسوده را گرفته و می گیرد و تراکم و انباشته شدن عملکردهایی که مکانیزمی نیز برای کنترلشان وجود ندارد، چه از حیث نما و منظر و چه از جهت کارکردها، ساختمان ها را دچار آشفتگی و نابسامانی کرده اند، بنابراین تبدیل به پدیده ای شده اند که دراثر تحول تاریخی خود، دچار دگرگونی شده اند. اما متأسفانه از آنجا که این دگرگونی ها نه در اثر عوامل ساختارمدار بلکه به سبب تحول عناصر فرافکن (سیلست، اقتصاد، فرهنگ و . . .) رخ داده است، مفهوم جدیدی از هویت شهری را رقم زده است. در این میان آنچه فضاهای شهری، چه در مقیاس شهرسازی و چه در عرصه معماری عرضه می دارد با آنچه طلب می کنیم در تعارض قرار می گیرد. لیکن شهر نباید از پاسخ گفتن به نیاز کیفی که همان هویت ارزش مدار فضاست، غافل شود و در همین جایگاه است که نقش سیاستمداران، برنامه ریزان و سرمایه گذاران شهر در کنترل و هدایت این بحران اهمیت م ییابد تا پدیده هایی وارداتی نظیر بالکن، کولر و کانال های آن - که با از دست دادن معنی و عملکرد خود، تبدیل به یکی از عناصر ناهنجار سیمای شهر، شده اند - را در جهت بازگشت به هویت های اصیل خود سوق دهند، زیرا چنین عناصری، اگرچه پاسخ گوی نیازهای زیستی و رفاهی شهروندان اند اما به هرحال فاقد معنویت اند

کلیدواژه ها:

هویت ، هویت شهری ، هویت معماری ، نمای شهری ، سیمای شهری ، مجموعه شهری