اثر تمرین اختصاصی در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر تغییرات عامل القایی هایپوکسی (HIF-۱α) گویچه های سفید دوندگان استقامت تیم ملی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثرات تمرین­های اختصاصی در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر تغییرات عامل القایی هایپوکسی دوندگان استقامت تیم ملی بود.۸ دونده مرد (سن۱/۳±۴/۲۴سال،قد۲/۴±۵/۱۸۰سانتی-متر،وزن۴/۳±۷/۶۶کیلوگرم، BMI۰/۱±۵/۲۰کیلوگرم بر متر مربع) همراه با تمرین­های اختصاصی به روش R۲M در ارتفاع بالا و پایین به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. از آزمودنی­ها آزمون ۳۰۰۰متر و نمونه­های خونی قبل و ۲۴ساعت بعد از هر مسابقه انجام شد. برنامه تمرینی شامل تمرینات تداومی، تناوبی، هوازی و مقاومتی بود. دوندگان، به طور میانگین ۱۶جلسه در هفته به مدت ۸۱ روز زندگی در ارتفاع، تمرین در ارتفاع و تمرین در پایین در تمرینات حضور یافتند. برای سنجش میزان تغییرات HIF-۱α، هر بار از ورید آنتی­کوبیتال هر یک از آزمودنی­ها در حالت ناشتا، به صورت نشسته و حین استراحت ۵ سی­سی خون گرفته شد. برای تحلیل داده­ها از تحلیل واریانس اندازه­گیری مکرر در سطح معنی­داریP≤۰.۰۵ استفاده شد. اثر زمان منجر به کاهش معناداری زمان دوی ۳۰۰۰متر از قبل تا بعد از تمرین شد. تغییرات معناداری در HIF-۱α مشاهده نگردید (P≤۰.۰۵). به طور کلی به نظر می­رسد استفاده از تمرین­های اختصاصی در شرایط هایپوکسی و نورموکسی از طریق تغییرات مستقل از بیان­ژن HIF-۱ α در طول تمرین با تغییر در متابولیسم سلولی، موجب کاهش زمان دوی ۳۰۰۰ متر در ارتفاعات پایین­تر می­گردد.