اثربخشی درمان متمرکز شفقت بر حساسیت بین فردی و الکسی تایمیا (ناگویی خلقی) دانشجویان با اضطراب اجتماعی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان متمرکز شفقت بر حساسیت بین فردی و الکسی تایمیا (ناگویی خلقی) دانشجویان با اضطراب اجتماعی بود. روش پژوهش تجربی از نوع آزمایشی و طرح پیش آزمون- پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان کارشناسی روانشناسی دانشگاه مازندران در سال تحصیلی ۱۳۹۸ - ۱۳۹۷ بودند. نمونه پژوهش شامل ۳۰ دانشجوی کارشناسی روانشناسی دانشگاه مازندران بودند که بعد از غربالگری به صورت هدفمند ۳۰ دانشجو انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش در معرض ۸ جلسه درمان متمرکز بر شفقت قرار گرفتند و گروه کنترل هیچگونه درمانی را دریافت نکرد. برای جمع آوری داده ها از مقیاس اضطراب اجتماعی، پرسشنامه حساسیت بین فردی ( IPSM ) و مقیاس ۲۰ ماده ای ناگویی خلقی تورنتو استفاده شده است. داده ها با استفاده از روشآماری تحلیل کواریانس چندمتغیره (مانکوا) با نرم افزار SPSS-۲۴ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که درمان متمرکز شفقت با کاهش حساسیت بین فردی و کاهش الکسی تایمیا (ناگویی خلقی) در دانشجویان با اضطراب اجتماعی همراه بود ( ۰۱ / ۰

اضطراب اجتماعی می باشد.

کلیدواژه ها:

درمان متمرکز بر شفقت ، حساسیت بین فردی ، الکسی تایمیا ، اضطراب اجتماعی