مطالعه برهمکنش کود زیستی نیتروکسین، نیتروژن معدنی و هیدروپرایمینگ بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه ذرت سینگل کراس ۷۰۴

به منظور بررسی اثر تلقیح بذر با کود زیستی نیتروکسین، هیدروپرایمینگ و سطوح مختلف کود نیتروژن بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه ذرت سینگل کراس ۷۰۴، آزمایشی به صورت اسپلیت پلات فاکتوریل در قالب طرح بلوک­­های کامل تصادفی با چهار تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی شاهرود در سال ۱۳۸۷ اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل هیدروپرایمینگ بذر در دو سطح (هیدروپرایمینگ و بدون پرایمینگ) به عنوان فاکتور اصلی و تلقیح بذر با کود زیستی نیتروکسین در دو سطح (تلقیح و بدون تلقیح) و کود شیمیایی نیتروژن در سه سطح (۱۵۰، ۲۵۰ و ۳۵۰ کیلوگرم در هکتار کود اوره) به صورت فاکتوریل به عنوان فاکتورهای فرعی آزمایش بودند. نتایج نشان داد که تلقیح بذر با نیتروکسین و هیدروپرایمینگ بذر به طور معنی­داری موجب افزایش عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت، تعداد ردیف دانه در بلال، تعداد دانه در ردیف، وزن هزار دانه، طول بلال، قطر بلال، تعداد برگ و ارتفاع بوته ذرت سینگل کراس ۷۰۴ شدند. سطوح نیتروژن نیز به طور معنی­داری عملکرد و اجزای عملکرد را تحت تاثیر قرار دادند، به طوری که بیشترین عملکرد در سطح ۳۵۰ کیلوگرم در هکتار به دست آمد. اثر متقابل هیدروپرایمینگ × نیتروکسین برای همه صفات به جز ارتفاع بوته، تعداد ردیف در بلال، تعداد دانه در ردیف، وزن هزار دانه و شاخص برداشت معنی­دار بود، در حالی که اثر متقابل هیدروپرایمینگ × نیتروژن فقط بر وزن بلال و عملکرد دانه و اثر متقابل نیتروکسین × نیتروژن فقط بر ارتفاع بوته، طول بلال، وزن هزار دانه و عملکرد دانه معنی­دار بود. نتایج این آزمایش نشان داد که هیدروپرایمینگ به همراه تلقیح بذر با باکتری­های محرک رشد گیاه مانند نیتروکسین به طور معنی­داری موجب افزایش عملکرد دانه ذرت شد. علاوه بر آن، تلقیح بذر در سطوح بالای نیتروژن در مقایسه با تلقیح در سطوح پایین نیتروژن نیز به طور معنی­داری عملکرد بیشتری تولید کرد.

کلیدواژه ها:

باکتری های محرک رشد ، پرایمینگ ، تلقیح بذر ، درصد جوانه زنی