بررسی رابطه متقابل زبان و فرهنگ با استفاده از فرضیه نسبیت زبان شناختی

بیش از یک سده است که مسئله­ی رابطه­ی متقابل زبان و فرهنگ اذهان بسیاری از دانشمندان را به خود مشغول داشته­ است. زبان در نظر بسیاری از انسان­ شناسان به مثابه عنصری در میان عنصرهای دیگر در حیطه­ی تعریف فرهنگ و به عنوان دانشی به شمار می رود که «به طور اجتماعی کسب می­شود». از یک سو، انتقال فرهنگ در فراگیری زبان ها موثر و وجود گونه ­های زبانی نیز تا حد زیادی به وجود فرهنگ ­ها وابسته است. در هر فرهنگی هزاران نظام مصنوعی نشانه­ای وجود دارد و همه­ی آنها مدل ­های بازتاب دهنده زبان هستند. از سوی دیگر زبان جهان کاملی است که قادر است با واژگان و معانی خود، فرهنگ را با تمام مرزها و جامعه را با تمام پیچیدگی هایش در خود احاطه کند. در پژوهش پیش رو، رابطه ی فرهنگ و زبان از دیدگاه زبان شناختی که بطور عمده در فرضیه ی نسبیت زبان شناختی تجلی یافته ، مورد بررسی قرار گرفته است. نگارنده در این مقاله درصدد است تا با هدف توصیف رابطه ی زبان و فرهنگ در قالب رویکردهای علوم شناختی مختلف، به ارائه و متعاقبا تحلیل و تبیین آراء صاحب نظران این مهم بپردازد. روش این مقاله مطالعه ی کتابخانه ای است. یافته های مطالعه حاکی از آن است که زبان و فرهنگ رابطه ی متقابلی با یکدیگر دارند. از یک سو زبان ابزار اصلی فرهنگ و شرط وجود فرهنگ است، از سویی دیگر جزئی از فرهنگ و محصول فرهنگ.

کلیدواژه ها:

رابطه ی متقابل ، زبان ، فرهنگ ، فرضیه ، انسان ، جامعه