اثربخشی روان درمانی مبتنی بر بینش در درمان یک مورد اختلال شخصیت وابسته

هدف: هدف پژوهش حاضر, تعیین اثر بخشی روان درمانی مبتنی بر بینش در وابستگی و کاهش افسردگی مراجع بود.روش: پژوهش حاضر از نوع مطالعه موردی بود. یک آزمودنی ۲۶ ساله دختر که با استفاده از مصاحبه بالینی، ملاک های تشخیصی DSM-IV-TR و آزمون رورشاخ مبتلا به اختلال شخصیت وابسته تشخیص داده شد، شرکت کرد و با استفاده از مقیاس افسردگی بک (۱۹۷۸) و پرسشنامه مکانیسم های دفاعی (آندروز و همکاران, ۱۹۹۳) مورد ارزیابی قرار گرفت. اثربخشی درمان با استفاده از مشاهده, خود گزارشی مراجع و تکرار پرسشنامه افسردگی انجام شد.یافته ها: در میزان وابستگی بیمار کاهش قابل ملاحظه ای مشاهده شد و در مقیاس افسردگی بک, نمره مراجع از ۱۹ در جلسات اول به ۸ در جلسه آخر کاهش یافت.نتیجه گیری: روان درمانی مبتنی بر بینش با تکیه بر تداعی آزاد و تخلیه هیجانی, در درمان اختلال شخصیت وابسته موثر می باشد.کلید واژه: اختلال شخصیت وابسته, روان درمانی مبتنی بر بینش, مطالعه موردی

کلیدواژه ها:

اختلال شخصیت وابسته ، روان درمانی مبتنی بر بینش ، مطالعه موردی ، تداعی آزاد ، تعبیر رویا