مرگ یا جاودانگی تحلیلی روانکاوانه از غزلیات ویلیام شکسپیر

غزلیات شکسپیر از برجسته ترین غزلیات دوره رنسانس محسوب می شوند. در این اشعار شکسپیر نه تنها فرم ظاهری غزل را با ترکیبی متفاوت از نوع ایتالیایی آن تغییر می دهد که با نگاهی متفاوت از هم عصران خود به هویت عشق می پردازد. شکسپیر هویت عشق را با مفاهیمی مانند زمان، زیبایی، مرگ و جاودانگی گره خورده می بیند. در اینجا زمان خطی است و عاشق پیاپی با استفاده از استعاره هایی جدید تلاش می کند که زیبایی را ابدیت بخشیده و عشق خود را جاودانه نماید. بدین ترتیب در ظاهر این طور بنظر می رسد که شکسپیر همان پرداخت افلاطونی در رابطه عاشق و معشوق را تکرار می نماید اما در تحلیل روانکاوی ژک لکان می بینیم که عاشق در زنجیره دوگانه مرگ و ابدیت گرفتار می آید. به عبارت دیگر، تلاش عاشق برای جاودانگی معشوق دچار تعلیق شده و ابدیت به زمانی در آینده تبدیل می شود که دائما در لابلای خطوط شعر به تعویق می افتد. این مقاله برآن است که پس از بررسی هویت عشق و ارتباط آن با زمان به این سوال پاسخ دهد که آیا در غزلیات شکسپیر نگاه به ابدیت عشق باقی می ماند یا روی به نیستی و مرگ می آورد.

کلیدواژه ها:

استعاره باززایی ، جاودانگی ، عشق ، غزلیات شکسپیر ، مرگ ، نقد روانکاوی ژک لکان