بررسی تاثیر توانمندسازی روانشناختی کارکنان بر نوآوری باز با نقش میانجی مدیریت کیفیت فراگیر

نوآوری ایجاد، قبول و اجرای ایده ها و فرآیندها و محصولات و خدمات جدید است. نوآوری باز الگویی مبتنی بر این فرض است که اگر شرکت ها به دنبال ارتقاء فناوری خود هستند، می توانند و می بایست از ایده های خارجی همانند ایده های داخلی بهره برده و از راه های داخلی و خارجی متنوع به سمت و سوی بازار استفاده کنند. بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر توانمندسازی روانشناختی کارکنان بر نوآوری باز با نقش میانجی مدیریت کیفیت فراگیر بود. پژوهش حاضر از نوع پژوهش های توصیفی- همبستگی است که به روش پیمایشی انجام شده است و از نظر هدف، پژوهشی کاربردی به حساب می آید. جامعه آماری پژوهش کلیه مدیران پروژه و کارشناسان صنایع الکترونیک ایران (صاایران) بود که تعداد ۳۹۰ نفر به عنوان حجم نمونه بر اساس روشی که توسط بارکلای و همکاران (۱۹۹۵) برای مدل یابی معادلات ساختاری ارائه شده است در این پژوهش انتخاب شدند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه های توانمندسازی روانشناختی اسپریتزر (۱۹۹۵)، مدیریت کیفیت فراگیر مودگیل و شارما (۲۰۱۶) و نوآوری بازهونگ و چوز (۲۰۱۳) استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش آمار توصیفی و استنباطی (مدل یابی معادلات ساختاری به روش حداقل مجذورات جزئی) استفاده شد. تاثیر توانمندسازی روانشناختی بر مدیریت کیفیت فراگیر و نوآوری باز مثبت و معنادار است. تاثیر مدیریت کیفیت فراگیر بر نوآوری باز مثبت و معنادار است. مدیریت کیفیت فراگیر در تاثیر توانمندسازی روانشناختی بر نوآوری باز نقش میانجی دارد. یافته های پژوهش نشان داد که الگوی پیشنهادی با داده های این پژوهش برازش نسبتا خوبی دارد و می تواند ۵۵ درصد واریانس نوآوری باز و ۳۱ درصد مدیریت کیفیت فراگیر را تبیین کند.

کلیدواژه ها:

توانمندسازی روانشناختی ، ابعاد توانمندسازی روانشناختی ، مدیریت کیفیت فراگیر ، نوآوری باز