بررسی سیر ساختار تربیت دینی غیررسمی در ایران معاصر

ازآنجاکه در طول تاریخ جامعه ایران، تربیت دینی یکی از ارکان اصلی اجتماع محسوب می شده است، شرایط اجتماعی و سیاسی این کشور در برهه ای از زمان منجر به شکل گیری و توجه جدی به این نوع از تربیت در قالب غیررسمی می شود. در این میان دیدگاه های متفاوت در میان متفکران دینی، منجر به شکل گیری اشکال قابل توجهی از تربیت دینی در جامعه ایران می شود. در این پژوهش به بررسی سیر ساختار تربیت دینی غیررسمی در ایران معاصر پرداخته شده است. روش تحقیق این پژوهش از نوع توصیفی است. همچنین در گردآوری اطلاعات از روش کتابخانه ای استفاده شده است. آموزش غیررسمی در واقع تلاشی است برای تداوم و تنوع آموزش که بر اساس نیازهای جدید شکل می گیرد. درنتیجه غیررسمی بودن آموزش زمانی معنا پیدا می کند که مفهوم رسمی آموزش در حد لازم جاافتاده باشد به عبارت دیگر برای تعریف تربیت غیررسمی چاره ای جز تعریف تربیت رسمی و بیان ویژگی های آن نیست. در تعاریف موجود از تربیت غیررسمی نیز این نوع از تربیت با تربیت رسمی مقایسه و بر اساس ویژگی های آن تعریف می شود نتایج پژوهش نشان می دهد که تربیت دینی غیررسمی در ایران در اثر نضج نظام رسمی آموزش وپرورش و حاکمیت دیدگاه الگوی درسی مجزا در این نظام و همچنین بی توجهی به تربیت دینی (در برهه ای از تاریخ معاصر)،با جدیت موردتوجه بوده و توانسته است تاثیر قابل ملاحظه ای را بر تحولات اجتماعی ایران داشته باشد.

کلیدواژه ها:

تربیت ، تربیت دینی ، غیررسمی ، معاصر ، ایران