جایگاه حکمی تزئینات در معماری ایرانی اسلامی(با بررسی سه نمونه موردی: مسجد جامع یزد، مسجد شیخ لطف الله، مسجد نصیرالملک شیراز)

تزئینات در معماری اسلامی چنان ریشه دارد که اگر بگوییم بخشی از هویت آن است، سخن به گزاف نگفتهایم چنانکه تصور این نوع معماری بدون تزئینات دور از ذهن است. این همراهی همیشگی بی ربط به آموزه های دینی مسلمانان نیست که:ان الله جمیل یحب الجمال بیشتر صاحب نظران هنر اسلامی، به نوعی عقیده دارندکه در پیدایش بسیاری از آثار متنوع اسلامی، تجسمی ازبهشت درنظر بوده است . گرایش به تزئینات در معماری اسلامی میتواند ناشی از میل مردم به آوردن زیباییهای طبیعت به درون بناها ،جنبه ماورائی و مفاهیم عرفانی تزئینات، به تصویر کشیدن بهشت وعده داده شده در بناهایشان باشد. یا گاه جنبه های فنی و حفاظتی داشته باشد. در این میان مساجد در تاریخ معماری ایران همواره نقطه به اوج رسیدن هنر معماری بودهاند. آنجا که بهشت در دستان هنرمند مسلمان تجلی می یابد و او در این بهشت تجسم یافته دل به یار میسپارد تا آن فوز عظیم دلدادگی به پروردگار و حس محبت اورا تجربه کند. از آنجا که، هنر معماری در بناهای مذهبی و مساجد به اوج رسیده است. بنابراین در این مقاله هدف، شناخت حکمت و فلسفه وجودی تزیینات در معماری ایرانی اسلامی و بررسی جنبه فلسفی و مفهومی این تزیینات معماری در نمونه هایی از مساجد مورد مطالعه می باشد.