منع تحصیل در داوری

منع تحصیل دلیل به عنوان یکی از مهمترین اصول دادرسی محسوب میشود که مبنای آن را عموما اصل بی طرفی دادرس و همچنین اصل حاکمیت اصحاب دعوا به شمار می آورند. به موجب این قاعده مرجع رسیدگی نمیتواند راسا و بدون درخواست طرفین دعوا، دلیلی را تحصیل کند .در داوری از این حیث که طرفین علی القاعده بر اساس توافق خود اختلاف را به آن ارجاع میدهند این پرسش مطرح میشود که آیا قاعده منع تحصیل دلیل در آن مجری است یا خیر. فرضیه اثبات شده در این مقاله آن است که با توجه به اصول حاکم بر داوری چنین قاعده ای در داوری نیز جاری میباشد .روش تحقیق در این مقاله روش کتابخانه ای است و در آن علاوه بر حقوق داخلی با فقه امامیه و اصول حاکم بر داوری نیز تطبیق داده میشود. این مقاله به دو بخش کلی تقسیم میشود در بخش اول در مورد مفهوم این قاعده و تمایز آن با اصطلاحات مشابه و امور خارج از آن پراخته میشود و در بخش بعدی به جایگاه این قاعده در داوری مورد بررسی قرار میگیرد.

کلیدواژه ها:

تحصیل دلیل ، اصل بی طرفی ، اصل حاکمیت اصحاب دعوا ، فقه امامیه ، اصول حاکم بر داوری