راهکارهای بهبود یادگیری سازمانی در سازمانهای دولتی ایران

امروزه سازمان ها در فضایی متلاطم و متغیر قرار گرفته اند و انبوه تحولات، سازمان ها را با اشکالات زیادی روبرو نموده است؛ رویارویی با امواج پیاپی تغییر، به شکل فناوری های نوین در روابط اجتماعی سازمان مشهود است. در چنین عصری باید برای ادراه سازمان ها به نوآوری و بهره گیری از دستاوردهای علمی و فنی بشر همت گماشت و راه را برای نوآوری و ارائه طرح های مناسب در این سازمان ها هموار کرد. هر قدر عدم اطمینان محیطی بالا باشد، سازمان ها نیاز بیشتری به دانش و آگاهی گسترده از عوامل محیطی دارند تا بتوانند خود را با تغییرات و تحولات محیطی منطبق کنند. در چنین شرایطی تنها راه چاره ی سازمان های آینده تبدیل خود به یک سیستم یادگیرنده دائمی است تا بتوانند نیازهای محیطی را تشخیص داده و ابزار لازم را جهت تطبیق خود با محیط فراهم آورند و بدین وسیله به حیات خود ادامه دهند. یادگیری سازمانی پاسخی به محیط کاری متغیر، پویا و غیر قابل پیش بینی می باشد. ماهیت یادگیری سازمانی در واقع استفاده از توانایی خارق العاده ی افراد سازمان است. بنابراین برای تداوم نیروی انسانی ماهر، با کیفیت بالا و لزوم پاسخگویی مداوم و مرتبط با نوآوری هایی که صورت می پذیرد، به یک سازمان یادگیرنده نیاز داریم تا یاد بگیرد، رشد کند و ساختارهای موسساتی را که مانع روند رشد درون سازمان می شوند، بشکنند. در این مقاله سعی شده است تا به طور مختصر بر راهکارهای بهبود یادگیری سازمانی در سازمانهای دولتی ایران پرداخته شود. در متن مقاله با برخی از راهکارهای بهبود یادگیری سازمانی نیز آشنا می شویم و در پایان نیز به جمعبندی مطالعه می پردازیم و مقاله با نتیجه گیری به پایان می رسد. منابع این مقاله با مرور و با بهره گیری از مقالات و نیز بهره مندی از مطالب برخی سایت های اینترنتی در زمینه مفهوم یادگیری سازمانی گردآوری شده است.

کلیدواژه ها:

بهبود یادگیری ، یادگیری سازمانی ، سازمانهای دولتی ایران