تاملی بر تغییر نگرش در سکونتگاه ها در راستای توسعه ی روستایی

سکونت، همواره مطلوب نظر انسان بوده و برای او یادآور سکینه و آرامش در بهشتی است که آن را تجربه کرده است. از این رو، شکل گیری سکونتگاه هموارهریشه در نیاز فطری۵ سکونت گزینی انسان دارد؛ زیرابستر تحقق و فعلیت یافتن قابلیتها و توانمندیهای انسانی میشود، بنابراین رابطه ای انکارناپذیر میان انسان و سکونتگاه وجود دارد. در این میان، الگوهای فعلی در زمینه ی سکونت در قالب برخی روستاها و شهرهای کوچک،عملا نتوانسته اند نیازهای انسانی را جامه ی عمل بپوشاند و از جمله پیامدهای آن، مهاجرت روزافزون افراد به شهرهای بزرگ بوده است؛ از این رو پژوهش حاضر با هدف فراهم سازی زمینه ای برای آگاهی بخشیدن به انسان به منظور یافتن نگرشی متفاوت در زندگی روستایی در راستای تعامل با طبیعت، ارتقای کیفیت زندگی انسان و به تبع آن، توسعه ی روستا می باشد و با رویکردی قیاسی بر پایه مطالعات اسنادی همراه با روشهای توصیف و تحلیل به موضوع پرداخته است. یافته ها حاکی از لزوم بازنگری در الگوهای سکونت موجود و ارائه ی نگرشی جدید برای آن در راستای پاسخگویی به نیازهای انسان حاضر است.

کلیدواژه ها:

روستا ، محیط ، سکونتگاه ، نگرش ، توسعه ی روستایی.