حکمت در سیاست مدن (با رویکرد به زیستگاه های روستایی)

تاریخ معماری زیستگاه ها و حیات اجتماعی در گذر زمان به شکل گیری نخستین سکونتگاه های انسان و جامعه باز می گردد. از دید افلاطون امکانات یک فرد و حتی یک روستا و شهر نسبت به نیازهایش محدود است و هر اندازه تلاش کند به تنهایی نمیتواند نیازهای خود را برآورد، از این رو نیازهای انسان در دل جمع برآورده می شود. بر پایه ی نظریه ارسطو سیاست و جامعه مدنی امری طبیعی میگردد که غایت آن ”خیر“ و ”زندگی نیکو“ برای انسان است. فضایی برای ”زندگی نیکو“ است و زندگی نیکو زمانی رخ میدهد که با نیازهای مادی و معنوی مطابقت داشته و واکنشی که به هر چیزی در حیطه خود مفهومی خاص می بخشد و خلق محیطی راحت و روان و ایمن و معنادار را سبب می شود. فعالیتهای سیاسی، فرهنگی و اقتصادی انسان و جامعه در دوره های مختلف تاریخی در فضای شهری و روستایی به شکل های مختلف بوده لذا رسالت طراحی زیستگاه ها باید در جامعه ای که میخواهد طراحی کند، ترکیب و عجین گردد و با نیازهای مادی و معنوی مردم و فضاهایی که برای ارضای نیازهای مردم میخواهد طراحی کند سرشته شود و تنها در این صورت است که تعامل صحیح مردم با محیط و فضا صورت میگیرد و نتیجه ی طراحی درست خواهد بود. محیط شهری و روستایی چیزی نیست جز فضای زندگی روزمرهی شهروندان جهت استعلا و توسعه و برای رسیدن به سعادت دنیوی و اخروی.

کلیدواژه ها:

حکمت ، سیاست مدن ، معماری ، زیستگاه