بررسی فرسودگی شغلی در پرستاران بعد از کرونا

فرسودگی شغلی به عنوان سندرم تحلیل قوای جسمی و روانی تعریف میگردد، که در پاسخ به فشارهای حاد بین فرد و شغل ایجاد میشود. فرسودگی شغلی پاسخی تاخیری به عوامل استرس زای مزمن هیجانی و بین فردی است. از ویژگی های فرسودگی شغلی پیشرفت و گسترش پنهانی و غیر قابل تشخیص آن در افراد مبتلا می باشد؛ به عبارتی فرسودگی شغلی مانند شعله ها یی از آتش است که وقتی خاموش می شود جز خاکستر چیزی باقی نمانده است. فرسودگی شغلی در حال حاضر، یک مشکل شایع در تمام سیستم های بهداشتی -درمانی به حساب می آید. موج پاندمی کرونا ویروس که از سال ۲۰۱۹ آغاز و تا کنون نیز ادامه دارد توانسته است تمام جهان را تحت تاثیر خود قرار دهد. بیمارستانها نیز خط مقدم مقابله با این همه گیری میباشند و پرستاران بیشترین نیروهای تخصصی هستند که مسولیت مراقبت از این بیماران را پذیرفته اند. مطالعات قبل از همه گیری در ایران نشان داده اند که سطح بالایی از فرسودگی شغلی در پرستاران وجود دارد. نوشتار حاضر به عنوان یک مقاله بیان دیدگاه (Perspective) سعی دارد تا شرایط موجود را بررسی و درباره تهدیداتی که بحران طولانی مدت کوید ۱۹-میتواند در این زمینه ایجاد نماید هشدار دهد.

کلیدواژه ها:

کوید-۱۹ ، کرونا ، فرسودگی شغلی ، بیمارستان ، پرستار