ارزیابی آسایش صوتی کاربران در بوستانهای شهری

زمینه و هدف: یکی از عوامل موثر در طراحی فضای باز عمومی شهری، توجه به آسایش صوتی کاربران است. این مقاله به ارزیابی آسایش صوتی کاربران بوستانهای شهری تهران میپردازد و راهکارهای افزایش آن را ارایه مینماید. روش بررسی: با برداشت میدانی در ۳۰ نقطهی بوستانهای ملت، ساعی، لاله، شهر و بعثت، تراز معادل، تراز بیشینه و کمینهی صدا و ترازهای آماری ۱۰، ۵۰ و ۹۰ محاسبه گردید. بر اساس میزان و کیفیت صوت از منظر کاربران احساس، آسایش صوتی مورد ارزیابی قرار گرفت. هم چنین بر اساس مشاهدات میدانی اطلاعات محیطی و جغرافیایی پیرامون کاربران برداشت شد. یافتهها: اندازه گیری میدانی نشان داد تراز معادل صدا در تمامی نقاط بوستانها بالاتر از ۶۳ دسیبل میباشد که بالاتر از حد استاندارد محیط زیست ایران (۵۵ دسیبل) است. تفاوتهای میزان صوت اندازه گیری شده با احساس آسایش صوتی کاربران، بیانگر این است که تراز معادل صدای اندازهگیری شده با احساس آسایش صوتی کاملا همسو نمیباشد و متاثر از کیفیت صوت و ادراک صداهای مستقل است. بحث و نتیجه گیری: در ارزیابی آسایش صوتی در بوستان های شهری، دو عامل کمی صوت و ادراک آسایش صوتی میباید توامان مورد سنجش قرار گیرند. در این میان به میزان آرامش صداهای پیرامونی و نوع ترجیحات شخصی و منابع صوتی پیرامون کاربران، به عنوان عامل اصلی موثر در نارضایتی نیز باید توجه شود.

کلیدواژه ها:

آسایش صوتی ، تراز معادل صدا ، بوستانهای شهری