تاثیر زمان ماند و نوع ماده اولیه بر میزان تولید بیوگاز و قلیاییت در هضم بی هوازی ضایعات کشتارگاهی

زمینه و هدف: تصفیه بی هوازی برخی از ضایعات جامد کشتارگاهی مانند محتویات شکمبه، به دلیل پتانسیل تولید انرژی و تاثیر مثبت آن در کاهش آلودگی های زیست محیطی، یکی از گزینه های مناسب فرآوری و دفع این قبیل ضایعات به شمار می آید. هدف از انجام این پژوهش، تعیین تاثیر زمان ماند و نوع مواد اولیه بر روی میزان تولید بیوگاز و قلیاییت از محتویات شکمبه دام های بزرگ بوده است. روش بررسی: در این پژوهش، تاثیر زمان ماند و نوع ماده اولیه بر روی تولید قلیاییت و بازده بیوگاز در فرآیند هضم بی هوازی ضایعات کشتارگاهی در مقیاس آزمایشگاهی در راکتورهایی با حجم یک لیتر و با جریان ناپیوسته بررسی شد. بررسی ها در درجه حرارت C۳۵ و زمان ماندی معادل ۳۰ روز و با سه نوع ماده اولیه شامل محتویات شکمبه گاو، محتویات شکمبه گوسفند و مخلوط آن ها (نسبت اختلاط ۱:۱) که درصد وزنی کل مواد جامد آن ها به ترتیب معادل ۵/۶، ۱/۹ و ۰/۸ درصد بود، انجام گرفت. یافته ها: براساس نتایج، بیش ترین میزان افزایش قلیاییت که منجر به افزایش pH نیز شد در هاضم حاوی محتویات شکمبه گاو اتفاق افتاد. بنابراین حداکثر بازده تجمعی بیوگاز و متان در این هاضم ها بود که به ترتیب معادل ۱/۲۸۶ و mL/g VSdegraded ۷/۸۰ به دست آمد. نتیجه گیری: به طورکلی می توان چنین بیان کرد که در فرآیند هضم بی هوازی محتویات شکمبه (علی رغم نوع ماده اولیه و زمان ماند)، عامل pH می تواند نقش بسیار مهمی را در تولید بیوگاز و متان برعهده داشته باشد. به همین جهت افزایش یک ماده قلیا به منظور جلوگیری از افت pH و تامین شرایط محیطی مناسب برای رشد و فعالیت میکروارگانیزم ها، ضرورت دارد.

کلیدواژه ها:

هضم بی هوازی ، ضایعات کشتارگاهی ، زمان ماند ، نوع ماده اولیه ، بیوگاز