ترکیب بهینه تسهیلات مشارکتی بانک های تجاری ایران در بخش های اقتصادی با استفاده از نظریه فرا مدرن سبد سرمایه گذاری

تخصیص منابع از جمله فعالیت­های اساسی بانک­ها برای تامین منافع خود و موکلین شان است. یکی از جنبه­های اساسی تخصیص منابع، تعیین ترکیب بهینه تسهیلات پرداختی به بخش­های مختلف اقتصادی است. در این مقاله با استفاده از رهیافت نظریه فرامدرن سبد سرمایه­گذاری رهیافت میانگین –  نیم­واریانس، سبد بهینه تسهیلات مشارکتی بانک­های تجاری ایران بررسی شده است. در این روش به دلیل تکیه بر مفهوم ریسک نامطلوب، معیار نیم­واریانس، شاخص مناسب اندازه گیری ریسک نسبت به معیار واریانس است. بدین منظور، میانگین ماهانه نرخ بازده سهام شرکت های پذیرفته شده در بورس که در هر بخش (در دوره زمانی۹۰-۱۳۸۷) فعالیت می کنند، به عنوان معیار نرخ بازده آن بخش استفاده شده است. نتایج نشان می دهد در ریسک گریزترین حالت، باید حدود ۳۳ درصد تسهیلات مشارکتی به بخش صنعت و معدن، حدود ۲۲ درصد تسهیلات به بخش مسکن و ساختمان و حدود ۲۹ درصد تسهیلات به بخش کشاورزی تخصیص یابد. همچنین سهم تسهیلات بخش خدمات و بازرگانی حدود ۱۶ درصد و از نوع نسبتا ریسک پذیر است؛ به گونه­ای که با افزایش درجه ریسک­پذیری سیستم بانکی، به بهای کاهش سهم تسهیلات بخش­های صنعت و معدن و مسکن، سهم بهینه آن تا حد ۲۶ درصد، افزایش و سپس با افزایش بیشتر، درجه ریسک پذیری کاهش می یابد.  

کلیدواژه ها:

پرتفوی بهینه ، مدل میانگین- نیم واریانس ، تسهیلات مشارکتی ، بانکهای تجاری