ژئوتوریسم و مدیریت میراث زمین با رویکرد مخاطرات ژئومورفولوژیک در نواحی بیابانی

ژئوتوریسم شاخه ای از دانش توریسم است که محوریت آن را رفتارشناسی سیستمهای سطحی زمین یا ژئومورفوسایتها تشکیل میدهد و کوشش دارد، ارزشهای گردشگری- حفاظتی فرمها و فرایندهای مسلط در یک مکان را شناسایی، حفاظت و بهره برداری کند. در حال حاضر، مسئله کنونی دانش ژئوتوریسم دامن میزند، نواقصی است که در عرصه مدیریت و تدوین راهبردهای حفاظتی م شاهده می شود و مطالعات فعلی این دانش نوپا، صرفا برا ساس معرفی جاذبه ها، الویت بندی و ارزیابی آنها ست و با دست آوردهای این دانش مبتنی بر پایداری محیط و رفاه اقتصادی جامعه بومی میزبان، مطابقت ندارد. در این میان یکی از الویتهای مدیریت ژئومورفو سایتها مقوله مخاطره شنا سی و مخاطرات محیطی ا ست که به عنوان نا سازگاری میان سیستم های طبیعی و انسانی، چالشهایی اساسی را در حفاظت میراث ژئومورفیک و پایداری محیط فراهم میسازد. در نوشتار حاضر کوشش شده است مخاطرات محیطی به ویژه ژئومورفولوژیک را در ارزیابی و مدیریت ژئومورفوسایت ها مورد بررسی قرار گیرد. نتایج نشانداد مخاطرات ژئومورفولوژیک یکی از ستون های ا صلی در ارزیابی ژئومورفو سایتها محسوب می شود، چرا که همزمان با تحت ال شعاع قراردادن ارزشهای حفاظتی از ژئومورفوسایتها، نحوه بهره برداری و امنیت گردشگران نیز همزمان لازم است با نگرش مخاطره شناسی صورت گیرد. به طوری که با توجه به درجه آسیب پذیری زیر ساختها و گردشگران، سطوح تمهیدات حفاظتی و تدوین و اجرای قوانین حفاظتی، مخاطرات محیطی میتواند تبدیل به بلایای محیطی یا پایداری محیطی شود. در ادامه برای ادراک بیشتر، در این مطالعه به عنوان مطالعه موردی موضوع مخاطرات ژئومورفولوژیک در ارزیابی ژئومورفوسایت های نواحی بیابانی (با احتمال خطر طوفانهای ماسه ای) مورد مطالعه قرار گرفت.

کلیدواژه ها:

ژئوتوریسم ، ارزیابی و مدیر یت ژئومورفوسایت ها ، پایداری میراث زمین ، مخاطرات محیطی ، مخاطرات ژئومورفولوژیک.