نقش حسن نیت و بکارگیری آن در معاهدات بین المللی

حسن نیت یکی از اولین ادراکات فطری و عقلی بشر است و یکی از اصولی که امروزه در حقوق بین الملل در زمرهی اصول ناظر بر مذاکره، انعقاد و تفسیر معاهدات بین المللی مورد توجه قرار میگیرد و اصلی است که برای حفاظت و حمایت از منافع و انتظارات طرفین و برای ممانعت از تخطی در تعهدات بین المللی بکار گرفته میشود. در این مقاله سوال اصلی این است که نقش حسن نیت و بکارگیری آن در معاهدات بین المللی چگونه است؟ از این رو فرض بر این است که، حسن نیت بعنوان گفتار و رفتار صادقانه برای تامین امنیت حقوقی معاهدات باید وجود داشته باشد. اما اهمیت پاسخ به پرسش مذکور از آن جهت است که وجود حسن نیت از مرحله قبل از تصویب تا تفسیر معاهدات نقشی حیاتی دارد. در نتیجه این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی نشان میدهد که حسن نیت در اکثر مراحل انعقاد یک معاهده تاثیرگذار است بدان دلیل، مبنایی جهت ممانعت از خدشه وارد ساختن به هدف و موضوع معاهده در حال شکل گیری محسوب می شود یاهپیش از آنکه معاهده لازم الاجرا شود، دولتی که رضایت خود را برای ملزم شدن به آن اعلام کرده است، متعهد است که مبتنی بر حسن نیت، از انجام اعمالی که به موضوعات معاهده لطمه می زند، اجتناب ورزد.

کلیدواژه ها:

حسن نیت ، معاهدات بین المللی ، عهدنامه وین ۱۹۶۹ ، تفسیر معاهدات