شرط نامشروع در فقه و حقوق ایران در بررسی تطبیقی با حقوق انگلیس

  • سال انتشار: 1400
  • محل انتشار: اولین کنفرانس بین المللی دانش و فناوری حقوق و علوم انسانی ایران
  • کد COI اختصاصی: STLH01_068
  • زبان مقاله: فارسی
  • تعداد مشاهده: 453
دانلود فایل این مقاله

نویسندگان

عبدالکریم واثقی

چکیده

شرط در اصطلاح حقوقی به عهد و التزامی اطالق میگردد که در ضمن عقد دیگری قرار میگیرد و نامشروع یعنی موضوعی که مخالف شرع و قانون باشد و اگر این عدم مشروعیت با شرط همراه شود، سبب بطلان شرط خواهد شد. فقیهان امامیه در بطلان شرطی که مخالف کتاب و سنت باشد و شرطی که حاللی را حرام و حرامی را حلال کند، متفق القولند. در قانون مدنی نیز مواد ۲۱۵، ۲۱۷ و دیگر مواد قانون مدنی از جمله بند سوم ماده ۲۳۲، که ناظر به موضوع مذکور است، این نتیجه حاصل میشود که مورد تعهد باید مشروع باشد و در غیر اینصورت شرط باطل بوده و قانون آن را موثر نمیداند. در حقوق انگلیس میتوان گفت شرط نامشروع به معنای مصطلح در حقوق ایران وجود نداشته و قراردادهای نامشروع مورد بحث قرار میگیرند. در این میان، بین قراردادهای نامشروع و باطل تفاوت وجود دارد، این تفاوت هم در قلمرو تفسیر دادرس از شرط فاسد است که میتوان در صورت جمع بودن سایر شرایط، از قرارداد حذف کرد و به عبارتی قرارداد را تجزیه کرد.

کلیدواژه ها

شرط نامشروع، بطلان شرط، فقه، حقوق ایران، حقوق انگلیس.

مقالات مرتبط جدید

اطلاعات بیشتر در مورد COI

COI مخفف عبارت CIVILICA Object Identifier به معنی شناسه سیویلیکا برای اسناد است. COI کدی است که مطابق محل انتشار، به مقالات کنفرانسها و ژورنالهای داخل کشور به هنگام نمایه سازی بر روی پایگاه استنادی سیویلیکا اختصاص می یابد.

کد COI به مفهوم کد ملی اسناد نمایه شده در سیویلیکا است و کدی یکتا و ثابت است و به همین دلیل همواره قابلیت استناد و پیگیری دارد.