بررسی تطبیقی حقوق زنان در اسلام، حقوق بشر و حقوق موضوعه ایران از حیث تنبیهات بدنی

نقش کارآمد و تاثیر زنان در ابعاد و سطوح مختلف جامعه با روح لطیف و آسیب پذیر آنان در تناسب بوده و حمایت از این قشر به لحاظ مذهبی، ملی و فراملی، اهمیت فوق العاده ای در استواری و صلابت خانواده؛ و در نتیجه، شکل گیری بنیانهای اجتماعی دارد. امروزه میتوان ارتقاء جایگاه حقوقی و اجتماعی زنان را مرهون وضع و اجرای قوانین و تدوین منش های ترقی جویانه متاثر از سلوک جهانی، به ویژه اعلامیه ی جهانی حقوق بشر که اغلب کشورها را وادار به عطف و بازنگری قوانین موضوعه ساخته است، دانست. تنبیه به مفهوم هشدار دادن و آگاه و بیدار ساختن به صورت »عام، خاص و اخص« تعریف میگردد که در این مقاله، قسم اخص آن، تنبیه بدنی مورد بحث و مد نظر است. تنبیه بدنی زنان از مسائل پرتنش اجتماعی، بدون محدودیت زمانی و مکانی خاصی است که با هر شدت متصوری در تمدنها، جوامع و فرهنگهای گوناگون با هر غنایی دیده میشود. اسلام، انعطاف پذیری خود را با صدور احکام به روز متجلی ساخته و طبق آیه ۷۰ سوره مبارکه اسراء ولقدکرمنا بنی آدم ...؛ همواره تاکید بر اصل کرامت انسانی داشته و با نامگذاری سورهای از قرآن ]سوره مریم[ واشارات مستقیم و غیرمستقیم به زنان نیکوکار و نزول آیات متعدد در تساوی حقوق زن و مرد، اهمیت خاصی برای شان بانوان متصور شده است . این مقاله با بهرهمندی از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی درصدد مقایسه ی رویکرد »اسلام، حقوق بشر و حقوق موضوعه جمهوری اسلامی ایران درباره تنبیه بدنی بانوان است. با بررسی آیات قرآن، اسناد حقوق بشری و قوانین ایران در می-یابیم که رویکرد قرآن میبایست الگوی ارکان قانونگذاری قرار گیرد تا تصویب قوانینی نظیر »لایحه ی تامین امنیت زنان در برابر خشونت« تسهیل گردد.

کلیدواژه ها:

اسلام ، قرآن ، حقوق بین الملل بشر ، قوانین جمهوری اسلامی ایران ، تنبیه بدنی