پاسخ های بیوشیمیایی به عصاره مخمر و ساکارز در کشت سلولی سیاه دانه (Nigella sativa L.)

سیاه دانه (Nigella sativa L.) گیاهی دارویی و متعلق به خانواده آلاله می باشد. دانه های این گیاه در طب سنتی برای درمان بیماری های آسم، التهاب، دیابت و فشار خون بالا استفاده می شود. کشت سلولی این گیاه به دلیل ترکیب های فعال و کاربرد در پزشکی دارای اهمیت است. در این تحقیق، به منظور بررسی اثر عصاره مخمر و ساکارز بر ویژگی های رشد سلول و صفات بیوشیمیایی کشت سلولی سیاه دانه آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار انجام شد. فاکتور اول سه غلظت عصاره مخمر (صفر، ۰.۵ و ۱ میلی گرم در لیتر) و فاکتور دوم سه غلظت ساکارز (۳۰، ۴۵ و۶۰ گرم در لیتر) انتخاب گردید. پس از گذشت چهار روز از اعمال تیمارها، میزان رشد، آنتوسیانین، مقدار پروتئین محلول، فعالیت آنزیم پراکسیداز، محتوی فنول، غلظت پراکسید هیدروژن و پراکسیداسیون لیپیدهای غشایی ارزیابی شد. نتایج این پژوهش نشان داد که کاربرد عصاره مخمر به تنهایی بر رشد سلول ها موثر بود و عصاره مخمر و ساکارز باعث افزایش معنی دار مقدار آنتوسیانین، مقدار پروتئین محلول، محتوی فنول، غلظت پراکسید هیدروژن و پراکسیداسیون لیپیدهای غشایی شد. این در حالیست که فعالیت آنزیم پراکسیداز به صورت معنی داری نسبت به نمونه شاهد کاهش یافت. نتایج نشان داد احتمالا ساکارز و عصاره مخمر از طریق تامین منابع غذایی و القاء تنش اکسیداتیو، آثار خود را بر روی سلول های سیاه دانه نشان دادند

کلیدواژه ها:

سیاه دانه (Nigella sativa L.) ، الیسیتور قارچی ، ساکارز ، سوسپانسیون سلولی ، زیست توده ، تنش اکسیداتیو