سازوکارهای شناسایی و تقویت بنیادهای صلح در روابط بین الملل

امروزه در ادبیات روابط بین­الملل در هنگام بحث در باب تبیین رفتار دولتها در کنار مبارزه برای قدرت و مبارزه برای ثروت به مبارزه برای شناسایی نیز اشاره می کنند. در بافت معنایی مبارزه برای شناسایی، دولتها در راستای مورد شناسایی قرارگرفتن و پذیرفته شدن حق حیات (شناسایی حداقلی) و لایه های مختلف هویتی خود از جمله منزلت (شناسایی حداکثری) تلاش می کنند. با توجه به اینکه اگر شناسایی مد نظر دولت به طور مسالمت­آمیز محقق نشود، مبارزه برای شناسایی وضعیت خشونت باری به خود گرفته و شرایط منجر به جنگ را ایجاد می کند، در صورت وجود سازوکارهایی که شناسایی را به طور مسالمت­آمیز محقق کنند، این سازوکارها می توانند به مثابه نیروهای تقویت­کننده بنیادهای صلح در عرصه بین­المللی عمل کنند. بنابراین سوال اصلی پژوهش حاضر این است که آیا سازوکارهای شناسایی در سطح بین المللی وجود دارند که شناسایی درون آنها به صورت مسالمت­آمیز محقق گردد؟ در پاسخ به این سوال تلاش شده است تا مفهوم­سازی نظری در باب سازوکارهای شناسایی صورت گیرد. بنابراین به لحاظ روشی، مقاله حاضر پژوهشی مبتنی بر تحلیل نظری و ایده­پردازانه درباره سازوکارهای شناسایی است که تلاش می­کند تعریفی از سازوکارهای شناسایی ارائه دهد و مصداق­های عینی این مفهوم در سیستم بین­المللی را تعیین کند. مراد از سازوکار، هرگونه ترتیبات و روابطی است که شناسایی را به صورت مسالمت­آمیز محقق می کنند. در این نوشتار سعی شده است با توجه به تقسیم­بندی مبارزه برای شناسایی به شناسایی حداقلی و حداکثری، سازوکارهایی برای تحقق شناسایی در این دو حوزه بازشناسی یا تعریف شود.