نظریه سیاسی رادیکال در بستر سرمایه داری متاخر: «قدرت سازنده» در اندیشه آنتونیو نگری

   پس از جنگ دوم جهانی با چرخش نظریه­ سیاسی بسوی فلسفه­ های اسپینوزا و نیچه، شاهد قوام نظریه سیاسی رادیکال متاخر در اروپا هستیم. بویژه پس از دهه ­ی ۱۹۹۰ و در پی تعمیق پدیده جهانی­ شدن، نقد بنیادین مفاهیم همبسته­ ی مدرنیته و سرمایه­ داری از سوی متفکرین رادیکال مطرح شد. در کنار کسانی چون فوکو، رانسیر، آگامبن، دلوز و گتاری، آنتونیو نگری نیز سهمی مهم در فربه­­ شدن این نظریه داشته ­است. نگری جهت مفصل­ بندی مفهوم رادیکال­ شده­ ی قدرت، تولید زیستی - سیاسی را درنظر می گیرد. این شیوه ی دگرگون تولید در قلمروی یک امپراتوری جهانی که فضای حکم­رانی سرمایه­­ داری متاخر است جای دارد. به زعم نگری، تولید زیستی سیاسی می تواند امکان گذر درون­ بودی از امپراتوری را فراهم نماید و درنتیجه روی دیگر قدرت که سازنده است فعلیت یابد. قدرت سازنده ، خمیرمایه­ ی کار و تولید توام با میل افراد و لازمه­ ی تحقق دموکراسی مطلق است. هدف این مقاله آن است که ضمن بررسی متن-زمینه­ محور شکل­ گیری اندیشه­ ی آنتونیو نگری، چگونگی مفصل­ بندی مفهوم قدرت و درک دگرگونه­ ی وی از این مفهوم را پی­گیری کند. قدرت سازنده مفهومی است که به کمک تفسیر رادیکال فلسفه­ ی اسپینوزا مفصل­ بندی شده و در مقابل مفهوم مدرن و هابزی حاکمیت قرار می­ گیرد. 

کلیدواژه ها:

سرمایه داری متاخر ، آنتونیو نگری ، قدرت برساخته ، امپراتوری ، تولید زیستی سیاسی ، کار انبوه خلق ، قدرت سازنده