پیش بینی تاب آوری کودکان کار بر اساس راهبرد های کنار آمدن با تنیدگی و سبک های دلبستگی

زمینه و هدف: کودکان کار در معرض مخاطرات متعددی قرار دارند و تاب آوری در شرایط پرخطر از اهمیت بسیاری برخوردار است. این پژوهش با هدف پیش بینی تاب آوری کودکان کار براساس راهبرد­های کنارآمدن با تنیدگی و سبک های دلبستگی انجام شد. روش: در یک طرح همبستگی،۱۰۰ نفر ازکودکان کار مراجعه ­کننده به موسسات حامی کودکان کار تهران، اداره امور اجتماعی رفاهی منطقه ۱۵، مرکز کودکان کار مولوی، و بازار بزرگ تهران به شیوه نمونه ­گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه های راهبردهای کنارآمدن با تنیدگی اندلر و پارکر (۱۹۹۰)، سبک های دلبستگی بازنگری شده بزرگسال کولینز و رید (۱۹۹۶) و تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی پس از حذف اثر مخدوش­کننده جنسیت، تحلیل شدند. یافته ها: ضرایب همبستگی نشان داد که تاب­آوری با سبک دلبستگی ایمن، دوسوگرا، راهبردهای کنارآمدن مسئله مدار و اجتنابی همبستگی مثبت معنادار دارد (۰۱/۰P<). سطوح تاب آوری با سن، سطح تحصیلات، و مدت زمان اشتغال به کار کودکان، همبسته نبود (۰۵/۰P>). تحلیل رگرسیون نیز نشان داد پس از حذف اثر جنسیت، زیرمقیاس های دلبستگی نقش تعیین کننده خود را از دست داده و تنها راهبرد کنارآمدن مسئله مدار (۰۰۱/۰P=، ۳۳۱/۰=β) به طورمعنی داری ۲۷% از واریانس مشترک تاب­آوری را پیش بینی می­­کند (۰۰۰۱/۰P=، ۱۳۴/۶=F). نتیجه گیری: بر اساس یافته ­های این پژوهش می­توان نتیجه گرفت که سبک کنارآمدن مسئله مدار با تمرکز بر حل­مسئله، به ایجاد انسجام فکری در فرد کمک می­کند و باعث می­شود فرد منبع تنیدگی را شناسایی و قابل مهار، ارزیابی کند که این پیامد به پیش بینی و افزایش تاب آوری فرد منجر می­شود.

کلیدواژه ها:

Resilience ، stress coping strategies ، attachment styles ، working children ، تاب آوری ، راهبردهای کنارآمدن با تنیدگی ، سبک های دلبستگی ، کودکان کار