کرونولوژی استاندارد محاورات افلاطون و شواهد سبک‎شناختی

چکیده این مقاله به دنبال روشن ساختن دو نکته است: ۱. کرونولوژی‎های ارائه‎شده از محاورات افلاطون از ربع آخر قرن نوزدهم تاکنون همگی ساختاری مشابه دارند؛ ساختاری که می توان آن را به جهت غلبه کاملش کرونولوژی استاندارد نامید؛ ۲. علی‎رغم این حقیقت که ظهور این ساختار مدیون شواهد سبک‎شناختی و متاثر از آن هاست، به جز محاورات متاخر جایگاه دیگر محاورات در این ساختار توسط شواهد یادشده تایید نمی شود. کرونولوژی استاندارد تمایل دارد محاوراتی همچون منون و جمهوری را پس از محاورات سقراطی و پیش از پارمنیدس و ثئایتتوس قرار دهد. این ساختار همچنین تاکید دارد که این دو محاوره اخیر پس از محاورات میانی و پیش از محاورات متاخری چون سوفیست، تیمائوس، فیلبوس و قوانین قرار گیرد. این جستار تلاش می کند نشان دهد به جز شباهت میان این محاورات متاخر و تاخر احتمالی آن ها، جایگاه دیگر محاورات به‎ویژه محاورات میانی، ثئایتتوس و پارمنیدس هیچ‎گونه مبنای سبک‎شناختی ندارد.

کلیدواژه ها:

کرونولوژی ، محاورات افلاطون ، سبک شناسی