ارزیابی اکولوژیک سد زاینده رود با استفاده از نشانگرهای هیدروشیمیایی و ساختار هیدروبیوسنوز

تفسیر نتایج و تحلیل منطقی و مقایسه اطلاعات حاصل شده از اکوسیستم ها، به شناخت و حفاظت از آنها کمک شایانی می نماید. مطالعات گسترده در زمینه میکروارگانیسم ها نشان دهنده آنست که می توانند جایگاه ویژه ای بعنوان شاخص در سلامت اکوسیستم های آب داشته باشند (compere, ۱۹۸۱). تقویت و استمرار مطالعات اکوسیستم های آبی می تواند به افزایش امنیت و حفاظت آنها کمک نماید. پس با ساماندهی این اطلاعات می توان از روند تخریب ناخواسته آنها جلوگیری نمود. یکی از مشکلات اساسی قرن اخیر آلودگی و نابودی اکوسیستم های آبی است. ورود بی رویه انواع پسماندهای مایع تصفیه نشده ناشی از فعالیت های انسانی به این پیکرهای آبی باعث می شود که حیات این اکوسیستم ها و موجودات آن به شدت تهدید شوند. لذا استفاده از موجودات آبزی به عنوان بیواندیکاتور یه ابزاری جهت حفاظت و پالایش این اکوسیستم ها تبدیل شده است (Makrushin, ۱۹۷۲; Barinova et al.,۲۰۰۶). سد زاینده رود از دیرباز به عنوان منبع آب آشامیدنی، ذخیره آبی و استراحتگاه دائمی و ... مورد استفاده قرار می گرفته است. با توجه به افزایش جمعیت، توسعه فعالیت های کشاورزی و توریستی، کیفیت آب این مخزن آبی دستخوش تغییراتی شده است. با توجه به محدودیت آب شیرین در کشور، امروزه بیش از هر زمان شناخت و استفاده بهینه و پایدار از این اکوسیستم اهمیت دارد. نظر به اینکه بیوسنوزها یکی از مقرون به صرفه ترین ابزارهای سنجش کیفیت آب ها و پساب ها هستند، لذا شناخت و آگاهی از آنها در جهت مطالعه لیمنولوژیک این سد می تواند مدیران اجرائی و دست اندرکاران حفاظت محیط زیست و آب منطقه ای را در جهت حفاظت وحراست این اکوسیستم یاری نماید.