سیستم ها در ایران یادگیری ندارند

پویا علاء الدینی، عضو هیئت علمی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران است. تحصیلات خود را در رشته های علوم ریاضی در مقطع کارشناسی، مهندسی عمران و اقتصاد در مقطع کارشناسی ارشد و برنامه ریزی شهری و سیاست گذاری در مقطع دکتری در دانشگاه های آمریکا به اتمام رسانده است. همچنین موفق به گذراندن دوره پسادکتری در رشته توسعه شهری در دانشگاه ملل متحد در توکیو شده است. از زمینه های پژوهشی مورد علاقه اش می توان به توسعه صنعتی، به سازی محله های فرودست شهری و ایجاد اشتغال و توانمندسازی اشاره کرد. علاء الدینی همچنین سابقه نسبتا زیاد همکاری با سازمان ملل و بانک جهانی در انجام پروژه های توسعه، از جمله ارزیابی های اجتماعی در ایران، تاجیکستان، جمهوری آذربایجان و برخی دیگر از کشورها دارد. در نخستین شماره مجله «ارزیابی تاثیرات اجتماعی»، با او درباره چگونگی اجرای طرح های ارزیابی تدثیرات در ایران در دهه اخیر و مسیری که تاکنون در این حوزه طی شده، گفت و گو کرده ایم. او معتقد است که باید این مسیر را با نگاه انتقادی بررسی کرد و نقاط قوت و کاستی ها را واقع بینانه مورد توجه قرار داد و طرح های ارزیابی تدثیرات را با رویکردهای خلاقانه و بهره گیری از نیروهای متخصص و کیفی در جایگاه درستش به کار گرفت.

کلیدواژه ها:

سیستم ، یادگیری در ایران