فقه رسانه: بایسته های فقهی در ساحت خبررسانی

بسیار واضح است وقتی شارع حفظ آبروی جامعهی مسلمین را مقدم بر آبروی آحادمسلمین می داند قطعا هر کاری که به آبروی جامعه ی آنان لطمه زده و سبب تغییر وخورده گرفتن دیگران به آنان بشود و مایه ی ننگ و سرافکندگی آنان نزد سایر ملل گردد، درنزد خداوند متعال مغبوض و حرام خواهد بود. بدیهی است که اشاعه دهنده فحشاء ونشر دهنده ی اخبار قبائحی که در بین مسلمین انجام می شود و همچنین کسی که نشراکاذیب در حق آنان می نماید و فواحشی که آنان مرتکب نگشته اند را به ایشان نسبتمی دهد، با این کار سبب ازبینرفتن آبروی جامعه ی اسلامی شده و وجهه ی آنان را در دیددیگران مخدوش میسازد و شارع هرگز راضی به این امر نمی باشد. از مجموع ادله به ایننتیجه می رسیم که نقل و بازگوکردن خبر معصیت فی الجمله حرام است حال اگر بر آنمعصیت بازگوشده، فحشاء صادق باشد و بر آن نقل و بازگونمودن، اشاعه صادق باشد بهحکم آیه ی ۱۹ سوره ی نور به عنوان یک حرام مستقل محکوم به حرمت خواهد شد. آنچهکه امروز در قالب ممیزی گفتارها و نوشتارها و فیلم ها و نمایش ها مطرح می شود، همانتوجه ویژه به اشاعه اخلاق اسلامی در جامعه و پرهیز از اشاعه فحشاء و بی عفتی در بینمومنین است و بدیهی است وقتی کسی گناهی را برای افراد دیگر نقل می کند، قباحت وزشتی گناه در نظر مردم کمکم زائل می شود و با نشر خبر فحشاء، مفاسد دیگری همچونرواج حس بدبینی و از بین رفتن اعتماد و یا مشوش شدن چهره ی جامعه ی مسلمانان در بینسایر ملل می تواند از تبعات سوء اشاعه فحشاء باشد.

کلیدواژه ها:

فحشاء ، اشاعه ، عناوین محرم ، شیوع ، اعانه بر اثم