تاثیر قابلیت نوآوری بر انعطاف پذیری استراتژیک با رویکرد یادگیری سازمانی درسازمان های پارک فناوری پردیس

این تحقیق با هدف بررسی بررسی تاثیر قابلیت نوآوری بر انعطاف پذیری استراتژیک با درنظر گرفتن نقش تعدیل گر یادگیری سازمانی در پارک فناوری پردیس انجام شده است. اینپژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر نحوه گردآوری اطلاعات توصیفی – پیمایشی و ازنظر رویکرد کمی بوده است. این پژوهش در داخل شهر تهران و در میان سازمان هایپارک فناوری پردیس انجام شده است. نمونه گیری با روش تصادفی انجام شد و تعداد ۹۹شرکت در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفت. برای جمع آوری اطلاعات پیرامون ادبیاتموضوعی و پیشینه تحقیق از روش کتابخانه ای استفاده شده است. همچنین برای گردآوریداده ها از ابزار پرسشنامه استفاده شده است که این پرسشنامه در برگیرنده شناسائی روابطبین متغیرهای اصلی تحقیق بود. برای تحلیل داده های جمع آوری شده از تحلیلهمبستگی ساده و آزمون معادلات ساختاری و نرم افزارهای تحلیل آماری SPSS وSMART PLS استفاده شده است. نتایج حاصل از آزمون فرضیه های تحقیق نشان دادکه قابلیت نوآوری و انعطاف پذیری استراتژیک رابطه معنادار وجود دارد. با توجه به نتایج،تاثیر تعاملی بین یادگیری سازمانی و قابلیت نوآوری بر انعطاف پذیری استراتژیک معنی داراست و قابلیت نوآوری بر انعطاف پذیری استراتژیک در حضور نقش تعدیلگر یادگیریسازمانی تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

قابلیت نوآوری ، انعطاف پذیری استراتژیک ، یادگیری سازمانی ، سازمان های پارک فناوری پردیس