بررسی تاثیر کم آبیاری و پلیمر سوپر جاذب بر انتقال مجدد مواد فتوسنتزی در ذرت دانه ای (Zea mays L.)

  تنش خشکی یکی از مهم ترین مشکلات کشاورزی در مناطق خشک و نیمه خشک است. کاربرد برخی مواد، نظیر پلیمرهای سوپر جاذب در خاک، باعث کاهش آبشویی کودها، افزایش نگهداری آب در خاک و در نتیجه کاهش مصرف آب می شوند. این آزمایش بر روی ذرت (Zea maysL.) در منطقه دشتک زاهدان در فصل زراعی ۱۳۹۰ انجام شد. طرح آزمایشی به کاربرده شدهکرت های خرد شده با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی شامل تیمار آبیاری با سه سطح ۶۰، ۸۰ و ۱۰۰ درصد تامین نیاز آبی ذرت (ETc) به عنوان عامل اصلی و مقادیر سوپر جاذب با چهار سطح صفر، ۳۰، ۶۰ و ۹۰ کیلوگرم در هکتار به عنوان عامل فرعی با۳ تکرار بود. نتایج نشان داد که رژیم آبیاری، سوپر جاذب و اثرات متقابل آن ها بر همه ویژگی های ذرت اثر معنی­دار داشت. مدل های رگرسیون برآورد شده نشان داد که کاربرد سوپر جاذب در شرایط ۱۰۰% آبیاری بر روی محتوی نسبی آب برگ، شاخص کلروفیل، میزان انتقال مجدد مواد فتوسنتزی، سهم انتقال مجدد و عملکرد دانه بی اثر بود، اما سوپر جاذب در شرایط تنش خشکی تمام خصوصیات ذرت را بهبود داد. نتایج نشان داد که کاربرد ۶۰ کیلوگرم سوپر جاذب در هکتار آب مورد نیاز ذرت را به میزان ۲۰ درصد کاهش داده و باعث عملکرد دانه و ویژگی های فیزیولوژیکی مشابه تیمار ۱۰۰ آبیاری شد.  

کلیدواژه ها:

رژیم آبیاری ، پلیمر سوپر جاذب ، خصوصیات فیزیولوژیک ذرت