مقایسه معنایی «خانه» و «مسکن» در بستر فرهنگی ایران

ادراک معنا عاملی اساسی در ارتباط، تعامل و تجربه فرد با محیط با سازو کار ادراکی انسان صورت می گیرد. بی معنا و بدون محتوا بنا یا محیط موجب نا آشنایی و نامانوسی فرد با یک محیط ساخته شده خواهد بود و این موضوع در بستر خانه اهمیت بیشتری دارد. خانه فضایی است که انسان همواره با آن در ارتباط است و در بسیاری از حالات او تاثیر می گذارد. مفهوم خانه در طول زمان بسیار متحول گردیده و عنوان مسکن جایگزین آن شده است اما بنظر می رسد که مفهومی که از خانه در اذهان وجود دارد متفاوت است و احساس رفع نیاز انسان مرتفع نمی گردد. این مقاله با جستجوی مفاهیم پنهان در فرهنگ فارسی از خانه، و با روش توصیفی تحلیلی به دنبال کشف تفاوت معنایی خانه با مسکن است تا به ویژگی که از خانه در اذهان وجود دارد ولی در مسکن وجود ندارد، دست یابد. نتیجه نشان میدهد که مسکن زمانی در اذهان به عنوان خانه تلقی میشود که ویژگی حس تعلق به مکان در آن وجود داشته باشد.

کلیدواژه ها:

خانه ایرانی ، ادبیات فارسی ، معنا ، هویت ، حس تعلق ، امنیت