تحلیلی بر چالش های حاشیه نشینی و مهم ترین راهکار مقابله با آن

توسعه شهرنشینی و پیدایش مناطق کلان شهری در کشورهای جهان سوم با توسعه شهرنشینی در کشورهای جهان صنعتی غرب که از فردای انقلاب صنعتی در کشورهای مذکور آغاز گردید بسیار متفاوت است. هجوم سیل آسای روستاییان به شهرها به ویژه شهرهای بزرگ در کشورهای در حال توسعه را باید در از هم پاشیده شدن نظام های سنتی تولید روستایی از یک سو و وجود فرصت های شغلی مناسب از سوی دیگر جستجو کرد. مهاجران به محله های مهاجرنشینی هجوم می برند که در حاشیه شهرها مانند قارچ رشد می کنند و آنان در جایی که حاشیه گندابی یا آپاندیس نواحی شهری نامیده می شود سکنی می گزینند. بسیاری از آنها در شرایطی زندگی می کنند که از کمترین امکانات اولیه نیز بی بهره اند. همزمان با افزایش مکانهای آلونک نشین، شاهد گسترش بی رویه نابرابری های اجتماعی، فقر، بیکاری، بزهکاری، تفاوتهای فرهنگی و بیسوادی هستیم. حاشیه نشینی یا پدیده سکونتگاه های غیررسمی ، حاصل رشد شهرنشینی و مهاجرت به شهرها ، درآمد پایین کشاورزی و جذابیت های زندگی شهری مانند فرصت های شغلی بیشتر ، تحصیل ، بهداشت و درمان ، سهولت دسترسی به خدمات اجتماعی شکل گرفته است.حاشیه نشینی از جمله عوامل تهدید کننده کیفیت زندگی و بر هم زننده تعادل اجتماعی در شهر ها به حساب می آید.، و با ایجاد مانع بر سر راه رشد فرهنگی و مشارکت عمومی، هزینه های زیادی را بر جامعه تحمیل مینماید. نخستین مبدا مهاجران روستایی و شهرهای کوچک، مناطق مرزی شهرهای بزرگتر منطقه میباشد .هدف این تحقیق بررسی جامعه شناختی عوامل موثر حاشیه نشینی شهر و ارائه راهکارهای مناسب برای توانمندسازی آنها بوده و روش مطالعه کتابخانه ای و توصیفی است. نتایج تحقیق بیانگر آن است که بین تعادل اجتماعی، امنیت اجتماعی و گسترش حاشیه نشینی رابطه معکوسی وجود دارد و هرچه میزان و تعداد حاشیه نشینان بیشتر باشد وضعیت اجتماعی نامتعادل ترخواهد بود و آن جا منزل خودرا بنا می کنند و شروع به یافتن کار و شغل مناسب در همان حوالی می کنند و معمولا در مکان هایی به وجود می آید که به هیچ عنوان برای سکونت انسان مناسب نیست.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، توانمند سازی ، تمرکزگرائی ، فرهنگ شهری